Przetoka odbytu to jedna z bardziej dokuczliwych dla pacjenta chorób. Jej leczenie – tylko operacyjne – jest wyzwaniem nawet dla doświadczonych lekarzy. Mimo że nie zawsze okazuje się skuteczne, to jedyny sposób, by uchronić się przed jeszcze większymi problemami ze zdrowiem. Co to jest przetoka odbytu? Jak wygląda jej leczenie?Co to jest przetoka odbytu?To niegojący się wąski kanał łączący światło odbytu z powierzchnią skóry w jego okolicy. Powstaje najczęściej pod wpływem stanu zapalnego, który pojawia się wewnątrz odbytu i obejmuje okoliczne tkanki. Infekcja czasem rozwija się niemal niezauważalnie. Przetoka odbytnicza (przetoka okołoodbytnicza) może się także wykształcić jako bezpośrednie następstwo ropnia budującego się w rejonie odbytu. Nie uchroni przed nią nawet prawidłowe leczenie ropnej zmiany. Otwór zewnętrzny kanału przetoki jest w stanie się utworzyć nawet w bliźnie po nacięciu infekcja bakteryjna jest najczęstszą przyczyną powstawania i przetoki, i ropnia odbytu, wielu specjalistów uważa, że są różnymi stadiami tej samej choroby zapalnej. Ropień jest fazą ostrą, a przetoka odbytnicza może mieć jednak także inne źródła. Mogą ją spowodować zapalenie jelita grubego,choroba Leśniowskiego-Crohna,powikłania okołoporodowe,operacje przeprowadzone w okolicy odbytu,uraz odbytu czy ciało obce (np. połknięta ostra mała kość czy rybia ość),zapalenie gruczołów potowych skóry okolicy odbytu,torbiel włosowa rozwijająca się między pośladkami,stany obniżonej odporności,choroba nowotworowa lub związana z nią odbytnicza może mieć różną długość, głębokość, rozległość. Jest też różnie klasyfikowana – np. ze względu na lokalizację względem zwieraczy odbytu, albo na podstawie drożności ujść. Jej zewnętrzny otwór zwykle znajduje się blisko odbytu. W skrajnych przypadkach może się pojawić np. w obrębie moszny lub warg pozorom to dolegliwość, która występuje dosyć często. Dotyka zwykle mężczyzn w średnim wieku. Rzadko pojawia się u dzieci, wtedy to najczęściej przypadki wrodzone. Niestety, nie ma skutecznych metod, by się przed nią uchronić. Jedynym sposobem jest szybkie reagowanie na jakiekolwiek, nawet najdrobniejsze infekcje okolicy odbytu – objawySama przetoka nie wywołuje dolegliwości bólowych. Objawy choroby są jednak bardzo uciążliwe. Z niewielkiego otworu w okolicy odbytu lub z samego odbytu w sposób niekontrolowany, stale lub okresowo, sączy się kałowo-ropna lub krwista wydzielina. Drażniona nią skóra dokuczliwie swędzi i piecze. Dodatkowo, ponieważ kanał przetoki przechodzi przez mięśnie zwieraczy odbytu, niemal zawsze powoduje to mniejsze lub większe kłopoty z trzymaniem stolca i ból, podobnie jak gorączkę czy dreszcze, wywołuje za to obecność ropni, które mogą się pojawiać także w obrębie utworzonej już odbytu – leczenieLeczenie przetok jest procesem skomplikowanym i czasochłonnym, jednak koniecznym. Przetoka odbytu nieleczona grozi znacznym pogorszeniem się komfortu życia, rozrostem przetoki, wystąpieniem przewlekłej infekcji skóry przy odbycie oraz pojawieniem się ropni, wywołujących dotkliwy ból. Rozwijający się proces zapalny może nawet doprowadzić do zakażenia całego Przed podjęciem leczenia schorzenie wymaga jednak precyzyjnego zdiagnozowania. Najlepiej, by podjął się tego proktolog – chirurg specjalizujący się w chorobach odbytu i jelita grubego. Lekarz obejrzy odbyt z zewnątrz, zbada go palcem (badanie per rectum). Prawdopodobnie skorzysta ze specjalnego krótkiego wziernika – anoskopu. W razie potrzeby użyje dłuższego rektoskopu, by obejrzeć wnętrze całej odbytnicy. Może także wykorzystać badanie USG, które pokaże przetokę i jej położenie w stosunku do mięśni zwieraczy odbytu,anorektomanometrię, która precyzyjnie oceni stan zwieraczy,fistulografię, polegającą na podaniu kontrastu rentgenowskiego do światła przetoki,tomografię komputerową,rezonans magnetyczny tej podstawie specjalista potwierdzi, czy rzeczywiście ma do czynienia z przetoką odbytu, a nie innym schorzeniem. Zlokalizuje też miejsce, którego zakażenie mogło być punktem wyjścia do tworzenia się przetoki, zaplanuje leczenie. Co istotne, rozpoznanie przetoki nie wyklucza obecności u pacjenta innych chorób odbytu i jelita obecnie jedynym skutecznym sposobem leczenia przetoki odbytu jest operacja. Mimo licznych prób leczenie farmakologiczne przetoki odbytu może tylko chwilowo łagodzić objawy przetoki odbytuLeczenie operacyjne przetoki odbytu jest dla chirurga – nawet z dużym doświadczeniem – sporym wyzwaniem. Nie zawsze udaje się wcześniej dokładnie określić przebieg przetoki, czy ustalić jej rozgałęzienia w stosunku do zwieraczy odbytu. Od pacjentów leczenie operacyjne wymaga za to cierpliwości – także dlatego, że czasem jest podzielone na kilka etapów i tym samym rozciągnięte w czasie. Często przed przystąpieniem do zabiegu przetoka wymaga też odpowiedniego przygotowania – np. założenie drenu czy wiedzieć: Operacja przetoki odbytu zazwyczaj odbywa się w znieczuleniu zewnątrzoponowym lub podpajęczynówkowym. Pacjent pozostaje świadomy, ale nie czuje bólu. Zabieg przeprowadzany w warunkach szpitalnych może trwać od kilkudziesięciu minut do nawet wielu godzin. W zależności od wybranej przez chirurga techniki operacyjnej oraz rodzaju przetoki można ją wyciąć w całości lub tylko naciąć i zostawić otwartą do gojenia. Czasem używa się tzw. setonu – nici lub cienkiej gumowej taśmy, by jak najbardziej ochronić zwieracze tkanki po zabiegu nie są zszywane. Chociaż zamykają się szybko, to gojenie rany po operacji przetoki odbytu trwa długo. Okres rekonwalescencji – po mniej więcej tygodniowym pobycie w szpitalu – rozciąga się nawet na kilka musi być w stałym kontakcie z lekarzem, a po zabiegu ściśle według zaleceń zmieniać opatrunki i przemywać ranę. Konieczne jest również szczególne dbanie o higienę okolicy odbytu oraz o prawidłowe wypróżnienia, dlatego w okresie rekonwalescencji zalecane jest odpowiednie po operacjiDieta po operacji przetoki odbytu musi być lekkostrawna, by nadmiernie nie obciążać układu wydalniczego. Ma też sprawić, że w jelitach nie będzie dochodziło do zaparć, a stolec stanie się regularny i luźniejszy. Kluczowa będzie obecność w diecie błonnika pochodzenia roślinnego, odgrywającego znaczącą rolę w prawidłowym funkcjonowaniu przewodu pokarmowego. Błonnik dostarczają warzywa i owoce,razowe i pełnoziarniste pieczywo,kasze, płatki zbożowe, otręby, muesli,nasiona roślin operacja przetoku odbytu nie zawsze przynosi takie efekty, jakich oczekują chorzy. Np. operacja nie musi zlikwidować, a wręcz może spowodować problemy z trzymaniem gazów i stolca. Poza naruszeniem mięśni zwieraczy odbytu wśród możliwych powikłań są także te, które wiążą się ze wszystkimi zabiegami chirurgicznymi: krwawienie, silny ból, zakażenie rany pooperacyjnej, choroba przetoki odbytu laseremCzęści tych powikłań pozwala uniknąć lub ich ryzyko minimalizuje technika laserowa. W wybranych przypadkach może zastąpić stosowaną powszechnie chirurgiczną metodę leczenia przetoki odbytu. Zabieg z użyciem lasera polega na wprowadzeniu do kanału przetoki giętkiego światłowodu. Emitowana wiązka energii świetlnej niszczy tkankę przetoki i powoduje jej nie ma rozległych cięć i otwartych ran okolicy odbytu, proces gojenia i rekonwalescencja przebiegają znacznie szybciej. Światło lasera nie narusza także włókien mięśni zwieraczy. Mniejsze jest więc ryzyko powikłań związanych z pracą odbytu i wypróżnianiem. Zabieg odbywa się w krótkotrwałym znieczuleniu dożylnym i trwa około 10 minut. Leczenie przetoki odbytu laserem można przeprowadzić w trybie chirurgii jednego małoinwazyjny charakter ma także metoda, która polega na wstrzykiwaniu do kanału przetoki specjalnych klejów tkankowych, by ją w ten sposób zamknąć. Czasami stosowana jest także kriochirurgia, polegająca na miejscowym, kontrolowanym niszczeniu chorej tkanki przez jej czyli najczęstsze pytania o operację przetoki odbytu Jaka jest cena operacji przetoki odbytu? Niestety, ponieważ proktologów jest w Polsce niewielu, pacjenci z przetoką odbytu nierzadko mają kłopot ze znalezieniem specjalisty, który podjąłby się leczenia operacyjnego. Problemem jest także długi czas oczekiwania na zabieg refundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Oferta zabiegów komercyjnych pozwala uniknąć kolejek, a także umożliwia skorzystanie z mniej inwazyjnych metod. Klasyczna operacja przetoki odbytu w prywatnym szpitalu kosztuje około 3000-4500 zł. Leczenie przetoki odbytu laserem i kriochirurgią – od 600 do 4500 zł, a klejem tkankowym – około 1500 zł. Przetoka odbytnicza – co dalej? Mimo postępu medycyny i rozwijających się metod leczenia przetoki odbytu, żadna z nich nie daje stuprocentowej szansy na wyleczenie. Przetoki odbytu mają tendencję do nawracania, zwłaszcza gdy są głęboko położone czy rozgałęzione. Najwięcej nawrotów zdarza się w pierwszym roku po przeprowadzonym zabiegu. W dodatku takie przetoki są jeszcze trudniejsze do wyleczenia. Czy przetoka odbytu jest niebezpieczna? Przetoka odbytu bezpośrednio nie zagraża życiu, jednak bezwzględnie powinno się ją leczyć. Zaniedbana, grozi wydzielaniem się z przetoki drażniącej treści, nietrzymaniem gazów i stolca, rozrostem przetoki, wystąpieniem przewlekłej infekcji skóry oraz pojawieniem się ropni, wywołujących dotkliwy ból. Rozwijający się proces zapalny może doprowadzić do groźnego w skutkach zakażenia całego organizmu. Jak wygląda przetoka odbytu? Przetoka odbytnicza może mieć różną długość, głębokość, rozległość. Jest też różnie klasyfikowana – np. ze względu na lokalizację względem zwieraczy odbytu, albo na podstawie drożności ujść. Jej zewnętrzny otwór z reguły znajduje się blisko odbytu. W skrajnych przypadkach może się pojawić np. w obrębie moszny lub warg sromowych. Operacja przetoki odbytu - opinie pacjentówPoniżej przeczytasz opinie pacjentów, którzy zdecydowali się na operację przetoki odbytu. Wszystkie zamieszczone komentarze pochodzą od osób, które zapisały się na zabieg za pośrednictwem naszego portalu, dzięki czemu są one w 100% rzetelne i zweryfikowane.:) AdrainaZabieg odbył się bezproblemowo i bez powikłań, co mnie bardzo cieszy. Na ostateczny efekt czekam i wierzę, że będzie równie zadowalający :)Opinia o: Euromed, Łódź (prof. nadzw. dr hab. n. med. Jacek Śmigielski)Źródła: P. Otto, R. Winkler, T. Schiedeck, "Proktologia praktyczna", Wrocław, 2013, ISBN: 978-83-7609-891-3 red. M. Kołodziejczyk, I. Sudoł-Szopińska, "Diagnostyka i leczenie ropni i przetok odbytu", Warszawa, 2016, ISBN: 9788385284758 M. Rachtan, "Co utrudnia w Polsce leczenie pacjentów proktologicznych?" (

Staw kolanowy jest drugim najbardziej narażonym na obciążenia stawem człowieka. Nic dziwnego, że problemy z kolanami dotyczą zarówno osób otyłych, nie uprawiających sportów, jak również tych aktywnych - u wszystkich prędzej czy później może pojawić się ból kolana. Jak leczyć tę dolegliwość? Kiedy konieczna jest operacja, a kiedy wystarczające jest leczenie zachowawcze? Opisujemy najczęściej wykonywane operacje jest staw kolanowy?Staw kolanowy to największy staw ciała człowieka, a przy tym drugi najbardziej obciążany staw, po stawie skokowym. Przeciążenia te są związane przede wszystkim z siłą mięśnia czworogłowego uda, który może wywierać na rzepkę nacisk nawet do 300 kg. W stawie kolanowym występuje ruch zginania i prostowania oraz ruchy rotacyjne, które są możliwe przy zgiętym stawie kolanowym kość udowa łączy się z kością piszczelową. Jego istotnym elementem jest także rzepka, która jest uważana za największą trzeszczkę w ciele człowieka. Do górnego bieguna (podstawa rzepki) przyczepia się ścięgno mięśnia czworogłowego, natomiast w jej dolnym biegunie (szczyt rzepki) swój początek ma więzadło właściwe rzepki, które następnie kończy się dalszym przyczepem na guzowatości kości piszczelowej – całość tworzy aparat wyprostny kolanowy posiada dwie łąkotki, których główną funkcją jest amortyzacja w trakcie ruchu, a także funkcja stabilizująca kolano. Ponadto stabilizacja kolana zapewniona jest przez więzadła poboczne oraz więzadła krzyżowe przednie i tylne. Istotną częścią stawu jest chrząstka stawowa, która dzięki swej zwartej strukturze i gładkiej powierzchni umożliwia płynny ruch w kolana - przyczyny i objawyCzęsto pierwszym sygnałem tego, że w stawie kolanowym nie wszystko funkcjonuje prawidłowo jest ból kolana. Bardzo często jest on skutkiem urazu, jednak może być też objawem choroby przewlekłej. Wśród najczęstszych urazów można wyróżnić:naderwanie lub zerwanie więzadełuszkodzenie łąkotkiuszkodzenie chrząstki stawowejzwichnięcie lub złamanie rzepkizłamanie przezstawowe kości piszczelowej lub udowejDo chorób przewlekłych zaliczamy zwyrodnieniowąchoroby zapalne np. reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczycowe zapalenie stawówBólowi kolana charakterystycznemu dla urazu często towarzyszy obrzęk powstający szybko po urazie oraz uczucie wzmożonego ucieplenia w okolicy stawu. W zależności od tego, jakie struktury zostały uszkodzone, mogą pojawić się także objawy takie jak poczucie braku stabilności podczas obciążania kończyny, brak możliwości zgięcia lub pełnego wyprostu czy zgrubienie w miejscu ból kolana najczęściej związany jest ze zmianami zwyrodnieniowymi, które, wbrew pozorom, pojawiają się nie tylko w podeszłym wieku. Mogą być one także wynikiem nadwagi, dźwigania czy biegania w nieodpowiednim obuwiu, które nie amortyzuje wystarczająco wstrząsów. Często u podłoża choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych leżą zaburzenia osi kończyn czyli np. nadmierna szpotawość lub koślawość kończyn. W chorobie zwyrodnieniowej podstawowym objawem jest przewlekły, z czasem narastający ból, uczucie sztywności stawu wraz z postępującym ograniczeniem ruchomości. Pacjent w trakcie ruchu może odczuwać również trzeszczenie w stawie reumatyczna to kolejne schorzenie, którego objawem może być ból kolana. Dodatkowe symptomy to jego obrzęk, zaczerwienienie oraz poranna sztywność stawu. Ból kolana może pojawić się również w przebiegu infekcji bakteryjnej. Wówczas towarzyszą mu: podwyższona temperatura, wzmożone ucieplenie, obrzęk oraz zaczerwienienie wiesz, że: Ból kolana może być jednym z objawów boreliozy, czyli choroby odkleszczowej, która atakuje stawy. W takiej sytuacji, dolegliwość tę poprzedzają zmiany skórne, a dokładnie tak zwany rumień wędrujący. Ból kolana - leczenie Każdy proces leczenia musi poprzedzić dokładna diagnostyka. W przypadku bólu kolana sprowadza się ona do wywiadu lekarskiego oraz badania fizykalnego, w przebiegu którego ortopeda sprawdza ruchomość stawu oraz wykonuje specyficzne dla kolana testy kliniczne. Jeśli specjalista będzie miał wątpliwości co do dolegliwości, z jaką boryka się pacjent, z pewnością skieruje go na badanie RTG lub USG. W niektórych przypadkach zleca się również rezonans o charakterze leczenia podejmuje się w zależności od przyczyny bólu, a także oczekiwań i stanu ogólnego pacjenta. Czasami wystarczy miejscowe zastosowanie preparatów przeciwbólowych i przeciwzapalnych, innym razem konieczne może okazać się wdrożenie doustnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Niektórym pacjentom lekarz może zalecić rehabilitację czy też iniekcje kolana - wskazania, rodzaje, przebiegLeczenie operacyjne kolana wdraża się, gdy leczenie zachowawcze nie przynosi zadowalających rezultatów i nie ma szans na mniej inwazyjne pozbycie się dolegliwości. Obecnie, w wielu przypadkach przeprowadza się artroskopię, czyli zabieg z użyciem specjalnego urządzenia do wziernikowania stawu, które jest odmianą endoskopu. Zbudowany ze światłowodu artroskop jest zarówno źródłem światła, jak i przekaźnikiem obrazu, który pozyskiwany jest dzięki umieszczonej w jego wnętrzu kamerze. Za jego sprawą, chirurg może przez cały czas obserwować staw kolanowy od wewnątrz na stawu kolanowegoArtroskop pozwala specjaliście dokładnie obejrzeć staw od środka pod odpowiednim powiększeniem. Poprzez drugi portal chirurg wprowadza narzędzia, dzięki którym może wykonać niezbędne zabiegi naprawcze w obrębie liście wskazań do wykonania artroskopii stawu kolanowego znajdują się łąkotekuszkodzenia więzadeł krzyżowychuszkodzenia chrząstki stawowejPrzed zabiegiem lekarz przeprowadza kwalifikację pacjenta - polega ona na ocenie jego stanu zdrowia i sprawdzeniu, czy umożliwia on przeprowadzenie procedury. Równie ważne jest dokładne wytłumaczenie pacjentowi na czym będzie polegać leczenie i ewentualny zabieg operacyjny. Po zakończonej wizycie pacjent powinien wiedzieć jak przygotować się do zabiegu i jak postępować po jego zakończeniu. Artroskopię stawu kolanowego można przeprowadzić w znieczuleniu podpajęczynówkowym (pacjent jest wówczas przytomny w trakcie zabiegu) lub ogólnym. Rodzaj znieczulenia jest dobierany w zależności od stanu zdrowia pacjenta. Kolejny krok to zrobienie niewielkiego nacięcia, przez które wprowadza się artroskop. Następnie staw jest wypełniany solą fizjologiczną (jedynie na czas trwania zabiegu). Poprzez artroskop można wprowadzić również dodatkowe instrumenty chirurgiczne, które służą do cięcia, usuwania i szycia tkanek. Po zakończeniu procedury nacięcie zamyka się szwem i zabezpiecza opatrunkiem. Powikłania po artroskopii stawu kolanowego występują niezwykle wiedzieć: Już kilka godzin po artroskopii pacjent może wrócić do domu. Ważne jest, aby w okresie pooperacyjnym, bezwzględnie stosował się on do zaleceń lekarza. Endoprotezoplastyka stawu kolanowegoEndoprotezoplastyka to zabieg zalecany przede wszystkim w przypadku zmian zwyrodnieniowych stawu. Gdy dolegliwości bólowe są silne, ograniczenie ruchomości postępuje, a inne metody leczenia zawodzą, wówczas warto przemyśleć wszczepienie endoprotezy. Implant dobiera się indywidualnie, w zależności od charakteru i zaawansowania zmian w stawie. Endoproteza może zastąpić cały staw kolanowy lub być ograniczona do jednego przedziału kolana w zależności od wskazań. Wykonana jest z materiałów bio-obojętnych, które łączy się z kością za pomocą specjalnego cementu. Operację kolana z zastosowaniem endoprotezy wykonuje się w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym. Po wykonaniu nacięcia, chirurg dokonuje resekcji powierzchni stawowych chorego kolana i zastępuje je endoprotezą. Na zakończenie zakłada szwy. Całość trwa zwykle od 1 do 1,5 względu na to, iż zabieg ten jest znacznie bardziej inwazyjny od artroskopii, pacjent po jego zakończeniu musi pozostać w klinice przez kilka dni. Rehabilitację rozpoczyna się już w pierwszej dobie po zabiegu, ponieważ wczesne uruchomienie pacjenta jest bardzo istotnym elementem leczenia. Co więcej, fizjoterapeuta wyjaśnia, jak prawidłowo poruszać stawem oraz wydaje zalecenia odnośnie dalszej po operacji kolanaIstotne jest, aby po operacji kolana poddać się rehabilitacji. Odpowiednio poprowadzona, pomoże uniknąć powikłań oraz pomoże w osiągnięciu oczekiwanego efektu. Podstawą rehabilitacji jest kinezyterapia oraz terapia manualna. Dodatkowo można stosować fizykoterapię np. wszczepieniu endoprotezy już w ciągu pierwszej doby powinno dojść do pionizacji pacjenta. Początkowo pacjent może poruszać się z asekuracją kul łokciowych co zwiększa jego komfort i bezpieczeństwo w trakcie chodzenia. Całkowity powrót do sprawności może trwać od miesiąca do nawet roku - wszystko zależy od rodzaju i zakresu zabiegu, wieku pacjenta oraz tego, jak podchodzi on do rehabilitacji. Stosowanie się do zaleceń lekarskich pozwala zoptymalizować czas czyli najczęstsze pytania o operacje i leczenie kolana Ból kolana z boku - jak leczyć? Jeśli ból kolana pojawia się w wyniku przeforsowania (np. wyjątkowo intensywnego treningu), należy ograniczyć aktywność fizyczną i przez kilka dni obserwować swój organizm. Jeśli ból będzie utrzymywał się tydzień lub dłużej, wówczas należy wybrać się do lekarza. W czasie oczekiwania na konsultację można stosować żele i maści, które złagodzą nieprzyjemne dolegliwości. Operacja kolana - gdzie najlepiej ją zrobić? Operacji kolana zdecydowanie warto poddać się w placówce wyspecjalizowanej w tego rodzaju zabiegach. Doświadczony chirurg i nowocześnie wyposażona klinika to gwarancja prawidłowo przeprowadzonej operacji. Ile kosztuje operacja kolana? Cena operacji kolana jest uzależniona od charakteru wykonywanej procedury oraz stopnia zaawansowania zmian w stawie. Za artroskopową operację więzadła krzyżowego przedniego zapłacimy od 5000 zł wzwyż, a za endoprotezoplastykę całkowitą stawu kolanowego - od 11 do nawet 20 tys. zł. Czy endoprotezoplastykę stawu kolanowego można wykonać u osoby otyłej? Otyłość sama w sobie nie jest przeciwwskazaniem do wszczepienia protezy, jednak warto pamiętać, że stawy kolanowe osób borykających się z nadwagą i otyłością, ulegają większym przeciążeniom. W takiej sytuacji warto zatem rozważyć konsultację dietetyczną i zmianę stylu życia. Zrzucenie nadprogramowych kilogramów z pewnością przedłuży trwałość wszczepionej protezy. Umów wizytę!Jeśli Ty także planujesz operację kolana, nie wahaj się dłużej - skontaktuj się z nami. Nasz doradca bezpłatnie przedstawi Ci pełną ofertę spośród 78 klinik w Polsce, wraz ze szczegółowymi cenami. Pomoże również w umówieniu wizyty konsultacyjnej u wybranego specjalisty na dogodny do nas: 22 417 40 36 (telefon czynny pon - pt, w godz. 8:00 - 18:00)Źródła: M. Dutton, red. wyd. pol. T. Gaździk, "Ortopedia Duttona. Tom 3", Warszawa, 2014, ISBN: 978-83-200-4767-7 S. T. Canale, J. H. Beaty, red. wyd. pol. D. Kusz, "Campbell Ortopedia operacyjna - tom 3", Warszawa, 2016, ISBN: 978-83-64737-67-1 T. J. Gill, red. wyd. pol. J. Deszczyński, "Techniki artroskopowe leczenia stawu kolanowego", Warszawa, 2012, ISBN: 978-83-929022-5-6 J. Kowalczewski, "Pierwotna endoprotezoplastyka stawu kolanowego", Warszawa, 2013, ISBN: 978-83-929022-7-0

Operacja polega na usunięciu nadmiaru skóry, czasem również wraz z niewielką ilością zgromadzonej w tej okolicy tkanki tłuszczowej. Korekta powiek górnych odbywa się prawie zawsze w znieczuleniu miejscowym. Zabieg wykonywany jest w trybie ambulatoryjnym i trwa od godziny do trzech (w zależności od tego, co dokładnie jest operowane 200 mln narciarzy i 70 mln snowboardzistów na całym świecie od lat toczy ze sobą spór, która dyscyplina jest bardziej atrakcyjna. W kwestii bezpieczeństwa przewagę zyskali miłośnicy snowboardu. Pomimo, że jazda na jednej desce bardziej naraża na kontuzje, to podczas jazdy na nartach trzy razy częściej dochodzi do wypadków tego artykułu dowiesz się:Z badania przeprowadzonego w 2017 roku przez IBRIS wynika, że w Polsce 29% miłośników sportów zimowych jeździ na nartach, a 8% na snowboardzie. Sprawdziliśmy, jakie są najczęstsze przyczyny wypadków i rodzaje kontuzji w obu dyscyplinach, a także jak zadbać o własne bezpieczeństwo na stoku i wybrać optymalne bezpieczniejsze są narty, czy snowboard? Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, nie da się jednoznacznie określić, która ze wspomnianych zimowych dyscyplin jest bardziej ryzykowna. Wiele zależy od doświadczenia, umiejętności, a także indywidualnych predyspozycji. W przypadku narciarstwa zjazdowego, podczas jazdy obciążone zostają przede wszystkim kolana, w tym głównie stawy kolanowe. Ryzyko kontuzji można oczywiście ograniczyć, na przykład poprzez odpowiednie przygotowanie fizyczne. Rozgrzewka przed jazdą, a także trening wzmacniający ścięgna i mięśnie pomoże ochronić nogi przed poważniejszym urazem. Jeśli jednak w przeszłości dokuczały nam problemy z kolanami, powinniśmy raczej skłaniać się w stronę snowboardingu. Jeśli bowiem chodzi o deskę, podczas upadków, zwłaszcza w trakcie nauki, zazwyczaj przewracamy się do tyłu lub do przodu. Mogą na tym ucierpieć głównie kręgosłup, kość ogonowa oraz nadgarstki. Odpowiednie ochraniacze, jak choćby żółw na plecy, czy usztywniane rękawice, mogą jednak znacznie ograniczyć ryzyko kontuzji. To, który sport uznać można za bardziej niebezpieczny, ostatecznie jest więc uzależnione od tego, o jakich urazach mowa. Jazda na snowboardzie wymaga balansowania ciałem, przy unieruchomieniu obu nóg, dlatego podczas uprawiania tego sportu o wiele łatwiej o kontuzje tułowia. Narty to natomiast aktywność narażająca głównie nasze nogi i - w razie zderzenia - głowę. Należy jednak pamiętać, że w przypadku jednej i drugiej dyscypliny najważniejsze jest zachowanie odpowiedniej ostrożności, szczególnie przy niewielkim doświadczeniu lub w trakcie nauki. Każda z nich wymaga także właściwego zabezpieczenia, choćby w postaci kasków czy ochraniaczy. Jakie są najczęstsze przyczyny urazów narciarzy i snowboardzistów?Ratownicy wskazują, że do kontuzji najczęściej dochodzi z powodu nieodpowiedzialnego zachowania narciarzy i snowboardzistów. Szczególnie niebezpieczne jest niedostosowanie prędkości oraz stylu jazdy do poziomu argumentuje Tomasz Jano, Zastępca Naczelnika Grupy Beskidzkiej GOPR, na częstotliwość wypadków paradoksalnie duży wpływ ma także coraz lepsza jakość stoków. Równa, sztucznie ukształtowana powierzchnia stoku pozwala miłośnikom nart i snowboardu na rozwijanie dużo większych prędkości. Dużą rolę odgrywają także różnice w stylach jazdy. Tor jazdy i skrętność różnią się w przypadku osoby początkującej i doświadczonej. Odmiennie poruszają się na stoku również narciarze i wynika z badań przeprowadzonych przez US National Library of Medicine w 2017 r., częściej kontuzji doznają osoby jeżdżące na średniozaawansowanym poziomie (42%), niż początkujący narciarze lub snowboardziści (35%).Innymi przyczynami nieszczęśliwych wypadków podczas uprawiania sportów zimowych są również nieprawidłowe przygotowanie i dostosowanie sprzętu do jazdy, a także złe oświetlenie i przeszkody na kontuzji najczęściej doznają narciarze?Narciarze najczęściej doznają urazów kolan, w tym 45% złamań – wynika z badań National Ski Areas Association. Często na stokach kontuzją ulegają również ścięgna dłoni (tzw. kciuk narciarza). Jednak najpoważniejsze obrażenia dotyczą okolic głowy i kręgosłupa. Dochodzi do nich najczęściej podczas jazdy z dużą prędkością i w czasie upadku, kiedy nie są w stanie ochronić tych wrażliwych części ciała. Taki wypadek może mieć bardzo poważne konsekwencje, a jedną z najskuteczniejszych metod ochrony jest noszenie ustawowy obowiązek jeżdżenia w kaskach narciarskich dotyczy osób, które nie ukończyły 16 roku życia, my zalecamy jazdę w kaskach wszystkim narciarzom – ostrzega Jacek Dębicki, naczelnik miłośników sportów zimowych wciąż jednak o tym zapomina. Dotyczy to głównie osób korzystających ze stoków narciarskich. Wybierający zabawę w tzw. snowparkach dużo chętniej zakładają sprzęt ochronny. Warto pamiętać o założeniu kasku, ponieważ dzięki wzrostowi ich popularności w ostatnich latach odsetek obrażeń głowy zmniejszył się o 50%.Jakich kontuzji najczęściej doznają snowboardziści?Dwie stopy na jednej desce, zawsze zwrócone w tę samą stronę. Takie ustawienie kończyn dolnych w naturalny sposób chroni snowboardzistów od poważnych urazów nóg. Jednak cały ciężar ciała spada na efekcie najczęściej odnoszą oni kontuzje nadgarstków (40%). Często również doznają zwichnięć i skręceń barków oraz stawów skokowych. Do wypadków zwykle dochodzi z powodu upadku o krawędź deski, która działa podobnie, jak hamulec wbijając się w śnieg. Snowboardzista częściej odnosi kontuzje, a narciarz ginie na stokuZ badań przeprowadzonych przez National Library of Medicine w Stanach Zjednoczonych wynika, że snowboardziści (55%) częściej odnoszą kontuzje niż narciarze (45%). Do podobnych wniosków doszedł Jasper Shealy, emerytowany profesor z Rochester Institute of Technology. Naukowiec od ponad 40 lat analizuje statystyki wypadków narciarze w odróżnieniu od snowboardzistów, trzy razy częściej ponoszą śmierć w wypadkach. W sezonie zimowym 2011/2012 w Stanach Zjednoczonych zginęło 39 miłośników jazdy na dwóch deskach, a tylko 12 entuzjastów jazdy na jednej desce. Najczęściej do tragicznych obrażeń dochodzi podczas zderzeń ze stałymi obiektami, jak np. zadbać o swoje bezpieczeństwo na stoku?Najczęściej urazy, jakich doznają narciarze i snowboardziści nie zagrażają życiu, jednak mogą spowodować poważne i długotrwałe dolegliwości. Żeby ich uniknąć, należy pamiętać o kilku podstawowych rzeczach, które zminimalizują ryzyko wypadku i kontuzji. Oto najważniejsze z nich: Odpowiedni sprzęt - dobrze dobrany i wyregulowany sprzęt to jeden z najważniejszych czynników chroniących przed urazami. Narty powinny mieć odpowiednią długość i wypiąć się przy upadku. Natomiast wiązania deski snowboardowej powinny być ustawione tak, żeby podczas jazdy użytkownik miał jak największą kontrolę nad torem jazdy. Sprzęt ochronny - a przede wszystkim kask. Z przytoczonych przez nas wcześniej badań wynika, że ponad czterech na pięciu miłośników sportów zimowych, podczas jazdy na stoku nie zakłada kasku. Tymczasem może on uratować nie tylko zdrowie, ale także życie narciarza. Warto pamiętać, że Zgodnie z polskimi przepisami, kask narciarski muszą zakładać osoby do 16 roku życia. Odpowiedzialność za to ponoszą rodzice lub opiekunowie nieletniego. Mandat za brak kasku może natomiast wynieść od 20 do nawet 5000 zł Dodatkowo warto zaopatrzyć się w ochraniacz typu żółw oraz specjalne rękawice z usztywnieniem na nadgarstki. Wybór odpowiedniej trasy - najlepsza będzie taka, która zminimalizuje ryzyko zderzenia z osobami trzecimi oraz obiektami takimi jak choćby drzewa. Dla początkujących lepiej sprawdzą się szerokie stoki o łagodnym nachyleniu, przystosowane do nauki. Zachowanie szczególnej ostrożności - przede wszystkim podczas skrętów i wyprzedzania. Ważne jest również zachowanie odpowiedniej prędkości oraz bezpieczny start. Podczas schodzenia lub schodzenia ze stoku, wybierzmy pobocze, aby nie przeszkadzać zjeżdżającym osobom. Złote zasady dla narciarzy i snowboardzistów? Stosuj się do znaków i pamiętaj, że na stoku nie jesteś sam! Odpowiednia rozgrzewka - przygotowanie do jazdy to nie tylko wybór sprzętu i ochraniaczy. Równie ważna jest rozgrzewka, która może zminimalizować ryzyko ewentualnych urazów. Rozciągnięcie mięśni i gimnastyka nóg pozwolą lepiej zapanować nad sprzętem i przygotują na ewentualne upadki. Odpowiednie ubezpieczenie - to bardzo ważny element, jeśli chodzi o bezpieczeństwo. Wypadki podczas uprawiania zimowych sportów mogą bowiem skończyć się nie tylko kontuzjami, ale i sporymi wydatkami związanymi z ewentualnymi szkodami. Ubezpieczenie na narty i snowboard może zagwarantować ochronę również w przypadku nieszczęśliwych wypadków, do których dojdzie, gdy turysta przed jazdą spożywał alkohol. UWAGA! Trzeba pamiętać, że od stycznia 2022 roku we włoskich kurortach posiadanie ważnej polisy OC będzie obowiązkowe podczas jazdy, a jej brak będzie jednoznaczny z mandatem w wysokości od 100 do 150 euro. Co więcej, w tym samym momencie na włoskich stokach zaczną się kontrole trzeźwości wśród turystów uprawiających zimowe sporty. Co w razie wypadku na stoku? Jeśli podczas zimowego urlopu na stoku dojdzie do wypadku, zarówno sprawca jak i osoby poszkodowane będą musiały zmierzyć się z przykrymi konsekwencjami. Jeśli któryś z uczestników nieszczęścia dozna poważnego urazu lub kontuzji, podstawowym problemem może okazać się pomoc medyczna, która w zagranicznych krajach zazwyczaj nie należy do najtańszych. W przypadku wyjazdu do jednego z europejskich kurortów, podstawowe zabezpieczenie stanowi oczywiście Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), która umożliwia skorzystanie z podstawowych usług publicznej opieki lekarskiej bez dodatkowych wypadkach narciarskich tego typu zabezpieczenie może jednak być niewystarczające. Nie obejmie ono na przykład leczenia stomatologicznego, czy darmowego leczenia w placówkach prywatnych. Jak informuje polskie MSZ: Prawo do leczenia przysługuje Ci na tych samych zasadach, na jakich korzystają z niego obywatele kraju, do którego się udajesz. Jeśli w danym państwie jest np. obowiązek opłacenia części kosztów za wizytę u lekarza, to i Ty za nią zapłacisz. NFZ tego nie pokryje. Np. we Francji zapłacisz 30% honorarium lekarza, w Austrii – koszt wezwania karetki, w Niemczech – 10 euro za dzień pobytu w szpitalu. Dostęp do prywatnej opieki medycznej jest natomiast niezwykle istotny podczas aktywnego wypoczynku na stokach. W takich miejscach dostęp do publicznej służby zdrowia bywa bowiem znacznie utrudniony, a podczas poważnego wypadku podczas zjazdu pomoc medyczna często musi zostać udzielona od razu. Jeśli nam lub naszym bliskim przydarzy się wypadek podczas jazdy na nartach, będziemy zmuszeni udać się do najbliższego lekarza, którego usługi mogą okazać się bardzo drogie. Ostrożność należy zachować również jeśli chodzi o transport medyczny. Przewóz poszkodowanego karetką do szpitala - podobnie jak sama hospitalizacja - nie zawsze będą refundowane. Kosztów takiego przewozu nie będziemy musieli ponosić jedynie w sytuacji, w której życie pacjenta było zagrożone lub wystąpiły inne ważne wskazania lekarskie. Problematyczna może być również realizacja recepty. Przepisane przez lekarza leki są przez EKUZ refundowane w granicach 40-60%. Karta nie pokrywa całości kosztów, jakie trzeba ponieść w związku z wykupieniem niezbędnych medykamentów. Bardzo ważny jest także transport medyczny poszkodowanej osoby do kraju. Jeśli w wyniku choroby albo wypadku konieczne będzie przewiezienie turysty do Polski, będzie on musiał pokryć związane z tym koszty z własnej kieszeni. Całość może natomiast kosztować nawet kilkadziesiąt tysięcy złotych. Nie można zapomnieć także o akcjach ratownictwa górskiego - praktycznie wszędzie poza Polską jest ono odpłatne i nie podlega pod ochronę EKUZ. Przeprowadzenie takiej akcji jest naprawdę bardzo drogie - już sam wylot helikoptera może wiązać się z koniecznością zapłacenia kilkunastu-kilkudziesięciu tysięcy złotych! Jeśli planujemy wyjazd do kraju innego niż kraje członkowskie UE czy EFTA, wydatki związane z leczeniem i akcjami ratunkowymi będą jeszcze wyższe, ponieważ w takim przypadku żaden z elementów nie podlega refundacji. Dlatego też, aby uniknąć ewentualnych problemów i wysokich kosztów, jeszcze przed podróżą warto zastanowić się nad wykupieniem odpowiednio szerokiego jeśli chodzi o zakres ubezpieczenia turystycznego. To, ile trzeba będzie zapłacić za usługi medyczne oraz jak wysokie będą koszty ratownictwa, jest uzależnione głównie od kierunku narciarskiego wyjazdu. W większości przypadków, podczas podróży do krajów europejskich, EKUZ pozwoli na pokrycie jedynie części kosztów leczenia i leków (gwarantując około 60-70% refundacji).Tylko w wybranych przypadkach zwrot poniesionych kosztów będzie całkowity. Poniżej prezentujemy wybrane koszty leczenia w krajach najchętniej wybieranych jako urlopowa destynacja przez polskich narciarzy: Kraj Wizyta lekarska (nagłe przypadki) Pobyt w szpitalu Stomatolog Transport karetką Transport medyczny do Polski Ratownictwo górskie Czechy 30 Kč 90 Kč 90 Kč 90 Kč Odpłatnie Odpłatnie Słowacja Bezpłatnie 2-10 Euro 2 Euro 0,10 EUR/km Odpłatnie Odpłatnie Austria Bezpłatnie 12-20 Euro Częściowe Bezpłatnie Odpłatnie Odpłatnie Francja 7-8 Euro 18 Euro 7-8 Euro Częściowe Odpłatnie Odpłatnie Włochy Bezpłatnie (lub 36,15 euro w przypadku specjalisty) Bezpłatnie 100% ceny Bezpłatnie (w nagłych przypadkach) Odpłatnie Odpłatnie Szwajcaria 33 CHF dla dzieci i młodzieży, 92 CHF dla osób dorosłych 33 CHF dla dzieci i młodzieży, 92 CHF dla osób dorosłych; dodatkowa hospitalizacja - 15 CHF za dzień dla osób po 26 roku życia 33 CHF dla dzieci i młodzieży, 92 CHF dla osób dorosłych 50% ceny Odpłatnie Odpłatnie Jak wybrać ubezpieczenie na narty i snowboard?Ubezpieczenie dla narciarzy i snowboardzistów nie jest tym samym, co zwykłe ubezpieczenie turystyczne. Swoim zakresem obejmuje podstawową polisę dla turystów oraz dodatkowe rozszerzenie, które gwarantuje ochronę w czasie uprawiania sportów zimowych. Wybierając odpowiednią dla siebie opcję ubezpieczenia, należy zapoznać się z dostępnymi ofertami, zwracając uwagę na kilka najważniejszych elementów. Podstawowym punktem, o którym powinniśmy pamiętać, jest zakres polisy oraz gwarantowane sumy ubezpieczenia. Im wyższa kwota, jaką ubezpieczyciel zobowiązuje się wypłacić w razie nieszczęśliwego wypadku, tym lepiej. W przypadku zimowego urlopu nie powinno być to jednak mniej niż 30 tysięcy euro. Warto również zwrócić uwagę, czy w zakres polisy wchodzi OC oraz NNW. Pierwsze ubezpieczenie pokryje szkody wypadków, do których dojdzie z naszej winy, także jeśli ucierpią osoby trzecie. Drugie zabezpieczy przed finansowymi konsekwencjami zdarzeń, w których ucierpimy my sami. Niezwykle istotne są także koszty leczenia, ratownictwa oraz transportu medycznego. Kwoty, jakie trzeba zapłacić za hospitalizację, przejazd karetką, zabiegi medyczny czy specjalistyczne leki, bywają bardzo wysokie. element ten jest szczególnie ważny, jeśli zimowy urlop spędzamy zagranicą. Wysokość kosztów leczenia poza Polską wzrasta bowiem kilku, a nawet kilkunastokrotnie i może wynieść nawet kilkaset tysięcy złotych. Podobnie rzecz wygląda w przypadku kosztów ratownictwa górskiego. Praktycznie wszędzie poza Polską trzeba pokryć je samodzielnie, a ich wysokość może sięgać kilkudziesięciu lub kilkuset tysięcy złotych. Wybierając polisę, warto wykupić odpowiednie rozszerzenia, które zapewnią nam ochronę w dodatkowych okolicznościach. Klauzula alkoholowa to tylko jeden z przykładów. Wybierając się na narty, trzeba pamiętać także o ubezpieczeniu sprzętu sportowego oraz - jeśli wymaga tego nasza aktywność - rozszerzeniu o sporty ekstremalne i wysokiego ryzyka. Magdalena KajzerPoniżej prezentujemy przykładowe ceny ubezpieczenia na narty lub snowboard. 7-dniowy wypad na narty do WłochUbezpieczycielZakres ubezpieczeniaCena AXA Partners Koszty leczenia600 000 złRatownictwo600 000 złBagaż3 000 zł53,90 zł 1 os. / 7 dni Kup ubezpieczenie Dodatkowo: NNW: 50 000 złOC: 250 000 złubezpieczenie Covid-19114 sportów objętych ochronąOC sportowe: 250 000 złsprzęt sportowy Signal Iduna Koszty leczenia276 103 złRatownictwo46 017 złBagaż2 000 zł84,10 zł 1 os. / 7 dni Kup ubezpieczenie Dodatkowo: NNW: 45 000 złOC: 138 052 złOC sportowe: 69 026 zł S83 sporty objęte ochronąsprzęt sportowy AXA Partners Koszty leczenia40 000 000 złRatownictwo40 000 000 złBagaż6 000 zł87,15 zł 1 os. / 7 dni Kup ubezpieczenie Dodatkowo: NNW: 150 000 złOC: 1 500 000 złOC sportowe: 1 500 000 zł 114 sportów objętych ochronąsprzęt sportowy Europa Ubezpieczenia Koszty leczenia1 395 724 złRatownictwo46 524 złBagaż4 652 zł137,00 zł 1 os. / 7 dni Kup ubezpieczenie Dodatkowo: NNW: 46 524 złOC: 465 241 złubezpieczenie Covid-1927 sportów objętych ochronąOC sportowe: 465 241 złsprzęt sportowy7-dniowy wypad na narty do Włoch AXA Partners 53,90 zł 1 os. / 7 dni Koszty leczenia600 000 złRatownictwo600 000 złBagaż3 000 zł Dodatkowo: NNW: 50 000 złOC: 250 000 złubezpieczenie Covid-19114 sportów objętych ochronąOC sportowe: 250 000 złsprzęt sportowy Kup ubezpieczenie Signal Iduna 84,10 zł 1 os. / 7 dni Koszty leczenia276 103 złRatownictwo46 017 złBagaż2 000 zł Dodatkowo: NNW: 45 000 złOC: 138 052 złOC sportowe: 69 026 zł S83 sporty objęte ochronąsprzęt sportowy Kup ubezpieczenie AXA Partners 87,15 zł 1 os. / 7 dni Koszty leczenia40 000 000 złRatownictwo40 000 000 złBagaż6 000 zł Dodatkowo: NNW: 150 000 złOC: 1 500 000 złOC sportowe: 1 500 000 zł 114 sportów objętych ochronąsprzęt sportowy Kup ubezpieczenie Europa Ubezpieczenia 137,00 zł 1 os. / 7 dni Koszty leczenia1 395 724 złRatownictwo46 524 złBagaż4 652 zł Dodatkowo: NNW: 46 524 złOC: 465 241 złubezpieczenie Covid-1927 sportów objętych ochronąOC sportowe: 465 241 złsprzęt sportowy Kup ubezpieczenie Polisę można zakupić online. Zajmie to parę minut. Wystarczy tylko wypełnić formularz, wybrać najlepszą dla siebie ofertę oraz opłacić składkę. Dokument ubezpieczenia zostanie wysłany na maila. Wystarczy go zapisać na urządzeniu lub wydrukować i zabrać na zimowy wyjazd - na narty lub warto wiedzieć?Snowboardziści częściej doznają urazów (55%) niż narciarze (45%).Narciarz jest trzy razy częściej narażony na śmiertelny wypadek na stoku niż snowboardzista. Rekord świata w jeździe na nartach wynosi 254,958 km/h, a na snowboardzie 203,275 km/ najczęściej doznają kontuzji kolan – w tym 45% złamań, a snowboardziści nadgarstków (40%).Najczęściej zadawane pytaniaKtóry sport jest łatwiejszy dla początkujących - narty czy snowboard?Zarówno jazda na nartach jak i na desce snowboardowej to sporty, które wymagają odpowiedniego przygotowania i odrobiny praktyki. Choć jazda na nartach może w pierwszej chwili wydawać się łatwiejsza, w rzeczywistości nie różni się ona obiektywnym stopniem trudności od snowboardingu. Zaczynając swoją przygodę ze sportami zimowymi, trzeba przygotować się zarówno na początkowe upadki jak i na świetną zabawę. Czy ubezpieczenie na snowboard różni się od polisy narciarskiej?Nie, zarówno narciarstwo jak i snowboarding wymagają wykupienia odpowiedniej polisy turystycznej o zwiększonym zakresie, ale w przypadku obydwu sportów będzie to takie samo ubezpieczenie o takich samych elementach i sumach snowboard i narciarstwo wymagają dodatkowego rozszerzenia ochrony w ubezpieczeniu?Tak. Ubezpieczenie narciarskie to polisa, która zapewnia ochronę osobom lubiącym aktywny wypoczynek na stoku. Nie tylko chroni przed finansowymi konsekwencjami nieszczęśliwych wypadków podczas uprawiania sportów zimowych, ale również pokrywa koszty ratownictwa. To idealna ochrona dla tych, którzy planują spędzić wyjazd relaksując się podczas uprawiania narciarstwa i snowboardingu. O jakich rozszerzeniach powinni pamiętać narciarze i snowboardziści podczas uprawiania zimowych sportów?Warto pomyśleć o ochronie bagażu i dodatkowym ubezpieczeniu sprzętu sportowego od kradzieży i zniszczenia. Dobrze zwrócić uwagę również na możliwość zwiększenia sumy kosztów ratownictwa oraz transportu medycznego. Warto również rozszerzyć tego typu polisę o tzw. klauzulę alkoholową. Przyda się ona, jeśli doznamy szkody w wyniku wypadku, do którego doszło, kiedy znajdowaliśmy się pod wpływem alkoholu. Podczas wizyt, pacjent jest edukowany w zakresie wykonywania codziennych czynności. Operacja jest konieczna w przypadku większej przepukliny, która wywołuje silny ból i uniemożliwia codzienne funkcjonowanie. Przepuklina kręgosłupa w początkowej fazie objawia się lekkim bólem w docinku lędźwiowym, piersiowym lub szyjnym kręgosłupa.

Endoproteza kolana – rehabilitacja, wskazania i powikłaniaDecyzja o operacji niejednokrotnie stanowi ostateczność dla pacjenta. Większość interwencji chirurgicznych pozwala na pełne rozwiązanie problemu. Ale okres pooperacyjny stanowi mniejsze bądź większe wyzwanie dla pacjenta w trakcie powrotu do pełnej aktywności. Wówczas znaczącą rolę odgrywa fizjoterapia, która jak w przypadku zabiegu endoprotezoplastyki stawu kolanowego umożliwia odpowiednie odtworzenie utraconych możliwości funkcjonalnych. Endoproteza kolana – przekonaj się jakie są wskazania do wszczepienia endoprotezy, jakie są rodzaje implantów oraz poznaj zasady pooperacyjnej jest endoproteza kolana?Endoproteza kolana jest implantem przygotowanym z przyjaznych dla organizmów biomateriałów (odpowiednio zaprojektowane tworzywa plastikowe i metalowe). Można go określić mianem częściowego lub całkowitego zastąpienia uszkodzonych bądź całkowicie zniszczonych elementów stawu kolanowego. Proteza zostaje wszczepiona na drodze zabiegu chirurgicznego, który określa się mianem endoprotezoplastyki. Wprowadzenie implantu ma na celu wypełnienie brakujących ubytków w budowie strukturalnej stawu kolanowego, przywrócenie jego prawidłowego stopnia funkcjonalności oraz zadbanie o właściwy poziom stabilizacji podczas ruchu i w spoczynku. Istnieje wiele wskazań do wykorzystania korzyści płynących ze stosowania endoprotez. Zwłaszcza gdy mowa o tak złożonym i istotnym wygląda zabieg endoprotezoplastyki?Operacja polegająca na wszczepieniu implantu do stawu kolanowego zwykle trwa około 2 godzin i odbywa się pod ogólnym lub rdzeniowym znieczuleniem. Dzięki temu cały zabieg przebiega bezboleśnie dla pacjenta. Kolano zostaje otworzone od części przedniej, a (mniej lub bardziej) zmienione patologicznie elementy strukturalne zostają usunięte. W pierwszym etapie zabiegu endoprotezoplastyki wykorzystuje się staw próbny, który pozwala na określenie możliwości ruchowych operowanego kolana, a także wprowadzenie ewentualnych poprawek przed zakończeniem operacji. Po dobraniu odpowiedniego rozmiaru i uzyskaniu właściwej mobilności w stawie kolanowym następuje zamocowanie ostatecznej wersji implantu. Po zaprotezowaniu kolana wprowadzane są dreny, które pozwolą odprowadzić nadmiar krwi i ograniczyć ryzyko rozwoju stanu zapalnego. Staw po operacji zostaje zaszyty, a pacjent jak najszybciej rozpoczyna proces po endoprotezoplastyce kolanaZabieg wszczepienia implantu do stawu kolanowego wiąże się z ryzykiem rozwoju pewnych powikłań, które mogą w mniejszym bądź większym stopniu wydłużyć proces regeneracji ustroju po operacji oraz wpłynąć na efektywność procesu odbudowy utraconych możliwości ruchowych. Do najczęstszych powikłań i niepożądanych następstw po wprowadzeniu endoprotezy kolana zalicza się bądź większe dolegliwości bólowe w miejscu zabiegowych i rozwój opuchlizny w obrębie endoprotezy stawu kolanowego,obluzowanie lub zwichnięcie endoprotezy,problemy o charakterze krążeniowym np. zakrzepica żył głębokich, uszkodzenia naczyń krwionośnych, zatorowość płucna,blizna pooperacyjna na skórze, która może wpłynąć na ograniczenie mobilności i elastyczności struktur stawowych,współtowarzyszące uszkodzenie innych elementów stawu kolanowegoniepożądane reakcje alergiczne organizmu na części tworzące endoprotezę lub składniki środka endoprotez stawu kolanowegoMnogość przypadków w jakich ma zastosowanie endoproteza kolana wymaga dużej różnorodności w zakresie zaopatrzenia pacjentów. Obecnie wyróżnia się trzy podstawowe kryteria podziału implantów:1. Zakres zmian patologicznych/wymiany stawu:Endoproteza całkowita (totalna) – wymiana całej powierzchni stawowej kości udowej, piszczelowej i rzepkiEndoproteza częściowa (jednoprzedziałowa) – wymiana najmocniej uszkodzonej powierzchni stawowej po jednej ze stron stawu kolanowego2. Sposób mocowania protezy:Endoproteza bezcementowa – mocowanie bezpośrednio w kościEndoproteza cementowa – mocowanie pośrednio w kości za pomocą cementu kostnegoEndoproteza hybrydowa – jeden z elementów mocowany jest bezpośrednio w kości, a drugi przy wykorzystaniu cementu kostnego3. Stopień wiązania elementu piszczelowo-udowego:Implanty niezwiązaneImplanty półzwiązaneImplanty zawiasoweEndoproteza kolana – wskazania do zabieguW jakich sytuacjach należy zdecydować się na endoprotezoplastykę stawu kolanowego? Przede wszystkim, gdy dotychczasowe leczenie zachowawcze nie przynosi pożądanych efektów, a proces zwyrodnieniowy ulega postępowi i powoduje dalsze szkody dla organizmu. Przed wszczepieniem endoprotezy warto w pierwszej kolejności pomyśleć o zabiegu artroskopowym. Jest to zabieg, który w niezbyt obciążający sposób może doprowadzić do naprawy uszkodzonych chrząstek stawowych lub łąkotek kolana. W bardziej zaawansowanych przypadkach, gdy ból i ograniczenie ruchomości upośledzają codzienne funkcjonowanie pacjenta, decyzja o chirurgicznej wymianie nieprawidłowo działających struktur i zastąpienie ich nowymi elementami stanowi niejednokrotnie najlepsze wyjście dla pacjenta i jedyny sposób na przywrócenie pełnej po endoprotezoplastyce stawu kolanowegoPo wszczepieniu endoprotezy w staw kolanowy rozpoczyna się proces rehabilitacji. Początkowo jest to fizjoterapia ambulatoryjna, która jest realizowana przy użyciu automatycznych szyn CPM i ćwiczeń biernych. Proste aktywności pozwalają na wstępne przygotowanie operowanego stawu kolanowego na dalszą rehabilitację. Zdaniem specjalistów taka rehabilitacja trwa średnio około 3 miesięce do uzyskania pełnego i wyjściowego poziomu rehabilitacja pooperacyjna jest ukierunkowana na odbudowę siły mięśniowej i mobilności struktur, które są bezpośrednio związane z funkcjonalnością kolana. Ćwiczenia w początkowym etapie należy ukierunkować na mięśnie dwu- i czworogłowego uda, które powinny być realizowane w pozycjach odciążających operowany staw (np. leżenie i siedzenie). W kolejnym etapie terapeuci rozpoczynają z pacjentem pierwsze treningi chodu wraz z wchodzeniem i schodzeniem po schodach. Często zaleca się wprowadzenie ćwiczeń sensomotorycznych czy dodatkowych technik terapeutycznych (np. suche igłowanie), które wspomagają odbudowę czucia powierzchownego i głębokiego obszaru zabiegowego, a co za tym idzie szybszą odnowę prawidłowej funkcji biegiem czasu fizjoterapeuci zaczynają zwiększać poziom trudności i złożoności realizowanych ćwiczeń. Ćwiczenia mogą być stopniowo wykonywane w pozycjach stojących (pozwalając na równoczesny trening obciążenia operowanego stawu kolanowego). Trening chodu zostaje z czasem uzupełniony o jazdę na rowerku stacjonarnym. Przez cały proces rehabilitacji należy zapobiegać przed rozwojem niepożądanych powikłań, zwłaszcza obrzęku i silnych dolegliwości powyższy problem dotyczy także Ciebie, skontaktuj się z nami telefonicznie pod numerem 12 342 81 80 bądź wyślij e-maila na adres info@ Centrum rehabilitacji i terapii Open Medical tworzą wysoko wyspecjalizowani lekarze, którzy nie tylko posiadają ogromną wiedzę i lata doświadczenia, a także dbają o ciepłą atmosferę. Dołącz do grona zadowolonych pacjentów Open Medical i zacznij żyć pełnią życia!

Dużo taniej niż w Polsce zabiegowi artroskopii poddać można się w Czechach, gdzie np. szpital SurGal Clinic w Brnie proponuje wykonanie drobnych zabiegów w trybie "chirurgii jednego dnia" już od 3025 CZK (450 zł), zaś jeden z najdroższych zabiegów w ofercie – pełna artroplastyka kolana metodą "Visionaire" kosztuje ok. 45000 CZK

Odpowiedzi ja mkiałam artroskopie z rekonstrukcją pacjent inaczej przechodzi to. Ja dostałam znieczujenie w kręgosłup - na sali operacyjnej byłam całkowcie przytomna. Lekarz wkłada wkolano atroskop nacinając małe krzyżyki w kolanie. Mogłam wszystko oglądać sobie na monitorze jak Oni mi tak robili w kolanie. Rehabilitacja trwała baaaardzo długo ale to ze względu na rekonstrukcję ACL. Ogólnie zabieg wspominam bardzo miło :)A artroskopia no wiadomo to jest jakaś opertacja interwencja w czyjes ciało każde znieczulenie może nieś jakieś skutki uboczne, ale zapewniam Cie ze anaztazjolog będzie róbić wszystko aby tak nie było. NIe ma sie czego bać! Wracaj do zdrowia:) blocked odpowiedział(a) o 21:52 artroskopia jest bardzo bezpieczna jednak niekiedy w trakcie zabiegu okazuje się że trzeba ciąć ale to zależy już gdzie robią :) jak w gczd to nie ma się co baćrobią świetnie tylko z narkozami jest różnie raz po 5 godzinnej operacji przeszlo mi po 4 godzinach a raz po 20 minutowej trzymało mnie 3 dni a przez pierwszy dzień miałem piękne halucynacje :) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Do zabiegów związanych z leczeniem kolana wykorzystuje się dorosłe komórki macierzyste. Możemy je pozyskać z: ze szpiku kostnego, z tkanki tłuszczowej, z krwi pępowinowej. Samo pobranie komórek macierzystych ze szpiku bądź tkanki tłuszczowej do leczenia stawu kolanowego jest małoinwazyjne i trwa 10-15 minut. Nie wymaga też

Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 13:54 na pewno nie jest to bezpieczne,a operacja być może jest bolesna,ale pewności nie mam 0 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Objawy przeprostu kolana. Najbardziej charakterystycznym objawem jest oczywiście nienaturalne ustawienie stawów kolanowych, które zdają się odginać do tyłu. Osoba z tym schorzeniem może również mieć wrażenie „uciekania kolana” podczas chodzenia, biegania czy siadania. Często pojawia się wysięk w obrębie stawu kolanowego

Fot: Von Schonertagen / Woda w kolanie objawia się występowaniem płynu w torebce stawowej kolana lub poza nią. Istnieje wiele domowych sposobów, by sobie z nią poradzić. Może jednak się okazać, że jej leczenie bez pomocy lekarza będzie bezskuteczne. Czasem jej przyczyną jest dna moczanowa. Woda w kolanie jest najczęściej objawem uszkodzenia ważnych struktur w obrębie stawu kolanowego. Związany z tym obrzęk narasta powoli lub pojawia się nagle w rozwiniętej formie. Obrzęk może występować i znikać. Jeżeli jest trwały, to zazwyczaj oznacza to szczególnie poważne uszkodzenia. Nieleczona woda w kolanie bardzo ogranicza ruchomość stawu. Brak dokładnej diagnozy może też spowodować, że niezauważone zostaną bardziej niebezpieczne schorzenia, których woda w kolanie jest objawem. Woda w kolanie – objawy Najbardziej charakterystycznym objawem wody w kolanie jest obrzęk, który występuje wokół stawu kolanowego i powiększa jego zarys. Jest on spowodowany gromadzeniem się płynu w torebce stawowej lub poza nią. Oprócz tego pojawia się też silny ból, który może wzmagać się podczas zginania kolana. Prostowanie i zginanie stawu może być utrudnione ze względu na jego zesztywnienie. Jeżeli przyczyną jest uszkodzenie tkanki chrzęstnej w kolanie lub więzadła, można odnieść wrażenie, że staw jest niestabilny. Bardzo często słychać też „strzelanie” w kolanie. Czasami zdarza się zaczerwienienie kolana, czemu towarzyszy rozgrzanie stawu. Jedną z funkcji gromadzącego się płynu jest właśnie schładzanie kolana. Z filmu poniżej dowiecie się czym jest chondromalacja rzepki (kolana): Zobacz film: Chondromalacja rzepki (kolana). Źródło: 36,6 Woda w kolanie – przyczyny Woda w kolanie nie występuje samoistnie. Jest ona skutkiem urazu lub choroby. Od przyczyny, jaka powoduje pojawienie się płynu, zależy, czy będzie on znajdował się w środku torebki stawowej czy poza nią. Na schorzenie to szczególnie narażeni są zawodowi sportowcy i osoby amatorsko uprawiające takie dyscypliny, jak narciarstwo, tenis czy piłka nożna. Osoby te są bowiem szczególnie narażone na urazy. Mogą się one jednak zdarzyć także tym, którzy nie zajmują się sportem. Ich przyczynami mogą być potknięcia, upadki i stłuczenia kolan. Woda w kolanie, która pojawia się na skutek urazu, może zbierać się wewnątrz torebki stawowej. Przyczyną wody w kolanie mogą też być choroby stawu i inne schorzenia. Płyn zbiera się przy nich wewnątrz torebki stawowej. Jedną z takich chorób jest zapalenie stawów, podczas którego ograniczona zostaje ruchomość kolana. Objawia się ono także bólem kolana. Pozostałe choroby, przy których może wystąpić woda w kolanie: zapalenie kości charakteryzujące się postępującą degradacją tkanki kostnej, torbiele i guzy, nowotwory, zapalenie kaletki maziowej, dna moczanowa. Czasami zdarza się, że woda w kolanie jest powikłaniem po wykonanej artroskopii. Jeżeli obrzęk utrzymuje się przez kilka tygodni, należy ponownie wybrać się do lekarza. Ryzyko wystąpienia wody w kolanie dotyka także osób z nadwagą i otyłością. Wynika to ze stałego ucisku dużej masy na stawy kolanowe, a w efekcie przeciążenia, co może prowadzić do stanu zapalnego. Gromadzenie się płynu w kolanie może też mieć związek z alergiami, chorobami zwyrodnieniowymi stawów związanych z wiekiem oraz wynikać z czynników genetycznych. Woda w kolanie – leczenie Co zrobić, gdy podejrzewa się wodę w kolanie? By ją zdiagnozować, konieczne jest wykonanie badania radiologicznego (RTG) lub USG. Aby pozbyć się wody w kolanie, najczęściej stosuje się punkcję stawu kolanowego. Polega ona na nakłuciu obrzęku i odciągnięciu płynu strzykawką. Zazwyczaj zabieg nie jest zbyt bolesny, choć czasem potrzebne jest znieczulenie skóry i torebki stawowej. Po wykonaniu punkcji dalsze leczenie szpitalne zazwyczaj nie jest konieczne. Lekarz może jednak zadecydować o przesłaniu próbki płynu do badań laboratoryjnych, jeżeli podejrzewa infekcję lub dnę moczanową. Woda w kolanie – domowe sposoby Woda w kolanie sama raczej nie zejdzie, ale nie zawsze konieczna jest wizyta u lekarza. Czasami, by się jej pozbyć, wystarczają domowe sposoby. Przede wszystkim należy złagodzić dolegliwości poprzez odpowiednie ułożenie nogi. Należy ją położyć tak, by kolano znajdowało się powyżej biodra. Na wodę w kolanie zalecane są zimne okłady, które przykłada się do bolącego stawu co 10–15 minut na 20 minut. Można też założyć elastyczną opaskę, co ustabilizuje kolano i zapobiegnie dalszym urazom. Tradycyjnymi sposobami na wodę w kolanie są też okłady z liści kapusty. By je przygotować, liście należy roztłuc tłuczkiem i ogrzać. Następnie nakłada się je na kolano i obwiązuje bandażem, żeby dobrze się trzymały. Najlepiej zakładać je na noc. Zamiast liści kapusty, można też zrobić kompres z surowych ziemniaków, przygotowując je w taki sam sposób. Pomóc mogą też okłady z octu. Okłady należy zakładać tak długo, aż dolegliwości ustąpią. Na czym polega schorzenie nazywane kolanem skoczka? Odpowiedź na filmie: Zobacz film: Kolano skoczka - co to jest? Źródło: 36,6

Wskazania do zabiegu artroskopii kolana obejmują m.in. urazy (uszkodzenia łąkotek, błony maziowej, chrząstki, więzadeł, rzepki, np. kolano biegacza czy skoczka), a także sytuacje, gdy mamy do czynienia z niestabilnością stawu. Wskazania do artroskopii to ponadto: złamania śródstawowe; schorzenia (reumatoidalne zapalenie stawów

Padać na kolana czy nie? Porady ortopedy nie tylko na Walentynki! Święto Zakochanych to popularny okres zaręczyn, podczas których tradycyjnie pada się na kolana przed wybranką. Jak klękać, żeby nie nabawić się urazu? – podpowiada ortopeda. Gwałtowne padanie na kolana jest niebezpieczne i może doprowadzić nawet do złamania rzepki – ostrzega lek. Karolina Stępień, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu z kliniki Carolina Medical Center. – Niekiedy konsekwencje takiego urazu – upadku na kolana na twardą powierzchnię czy uderzenie w tę okolicę – nie wiążą się z konsekwencjami bezpośrednio po zdarzeniu, oprócz miejscowego obrzęku i siniaka. W niektórych przypadkach energia uderzenia kumuluje się w chrząstce wewnątrz kolana i silny stres mechaniczny w tej delikatnej strukturze może objawić się jej odwarstwieniem dopiero po latach od urazu. Jak klękać (nie tylko przed wybranką)? Klękanie nie jest fizjologiczną pozycją: jeśli będzie długotrwałe, wówczas okolice kolan mogą zostać przeciążone. Zwykle krótkotrwałe przeciążenia, jak dzień pracy w ogródku czy zmywanie podłóg, nie wiążą się z groźnymi konsekwencjami. Niemniej, jeśli klękamy – lepiej to czynić na oba kolana, by ciężar ciała rozłożył się równomiernie. Unikamy wówczas niekorzystnej pozycji bioder czy kręgosłupa. Do przeciążenia kolan może dojść w wyniku długotrwałego klęczenia np. podczas uroczystości. Klękanie nie jest wskazane dla osób, które przeszły zabiegi bezpośrednio w przedniej części kolana np. w obrębie guzowatości kości piszczelowej. Przeszkody zwykle nie stanowi przebyta protezoplastyka kolana. Jeśli wykonujemy na klęczkach pracę, której na co dzień nie praktykujemy, warto chronić kolana, podkładając amortyzator (podkładkę) – mówi lek. Karolina Stępień. Niekiedy konsultujemy pacjentów, którzy podejmują się jednorazowej, długotrwałej aktywności na kolanach, np. pielenia w ogródku czy naprawy w domu, która prowadzi do ucisku i zapalenia w okolicy tkanki podskórnej i ciała Hoffy: to swego rodzaju „poduszeczka” tłuszczowa mieszcząca się z przodu kolana Jeśli klękamy, to najlepiej utrzymywać kąt prosty zgięcia kolana. Przewlekłe głębokie zgięcie (i np. podparcie pośladków na stopach) nie jest pozycją dobrą dla kolan. W tym ustawieniu zbyt mocno uciskane są tylne rogi łąkotek bocznej i przyśrodkowej, co może wywoływać przewlekłe uszkodzenia i przeciążenia tych struktur. Ekspertka dodaje, że to problem odnotowywany w literaturze naukowej w kontekście kultur azjatyckich, gdzie uszkodzeń tych jest zdecydowanie więcej, ponieważ ludzie dużo czasu spędzają w tej pozycji. Kolano u ortopedy Gdy pacjenci pojawiają się w gabinecie ortopedy zgłaszając problemy z kolanami, najczęściej skarżą się na ból. JJest wiele rodzajów dolegliwości bólowych kolana: pacjenci mówią, że boli albo z przodu, albo po wewnętrznej stronie, niekiedy z boku. Niektórzy pacjenci jako ból rozumieją to, że odczuwają „wypełnienie” w kolanie, ból pojawia się np. tylko po aktywności, a nie występuje w spoczynku. Niektórych pacjentów kolana bolą np. tylko przy chodzeniu po schodach lub klękaniu – mówi lek. Karolina Stępień. Bólowi mogą towarzyszyć inne symptomy, określane przez pacjentów „chrupaniem”, „przeskakiwaniem” w stawie, „strzelaniem” w kolanie. Niekiedy pojawia się ograniczenie zakresu ruchomości lub uczucie, że „coś się w kolanie blokuje”. Zdarzają się też obrzęki kolan o różnym nasileniu. Przyczyny bólu kolana Ból z przodu kolana – często przy zginaniu, klękaniu – najczęściej występuje w wyniku problemów stawu rzepkowo-udowego – zarówno funkcjonalnych, gdy tor ruchu rzepki jest z jakiegoś powodu zaburzony, jak i mechanicznych, gdy dochodzi do uszkodzenia powierzchni chrzęstnych w tej okolicy w rozwoju choroby zwyrodnieniowej (chondromalacji). Ból może być efektem niekorzystnej budowy anatomicznej stawu rzepkowo–udowego, przebytych zwichnięć rzepki, jej przewlekłej niestabilności i wcześniejszych urazów tej okolicy. Problemem w tej okolicy bywa przerośnięty fałd błony maziowej, który umiejscawia się z przodu kolana i wklinowuje się, przeszkadzając w normalnej aktywności. Zdarza się też zwyrodnienie przyczepów ścięgna mięśnia czworogłowego do rzepki lub więzadła rzepki (tzw. „kolano skoczka”), co pacjenci odbierają jako ból z przodu kolana. Z kolei u dzieci i młodzieży między 10 a 14 rokiem życia, szczególnie u aktywnych chłopców, występuje choroba Osgood–Schlattera, polegająca na miejscowym zaburzeniu przekształcania się chrząstki wzrostowej w okolicy guzowatości kości piszczelowej. Ten problem po zakończeniu dojrzewania znika. Czasem pacjenci skarżą się na „wodę w kolanie”. W rzeczywistości jest to wysięk lub krwiak, który z punktu widzenia ortopedy jest niepokojącym objawem. Świadczy o tym, że doszło do ostrego uszkodzenia w kolanie: przerwania struktur wewnątrz kolana czy złamania śródstawowego, jeśli pojawia się po urazie, albo jest objawem postępującej choroby zwyrodnieniowej, jeśli pojawia się bez uchwytnej przyczyny. Ból kolana? Odwiedźmy specjalistę! Jeśli w ciągu dwóch dni od upadku nie doświadczymy niepokojących objawów lub są nieznaczne, ale samoistnie ustępują w krótkim, kilkudniowym czasie – nie ma powodów do obaw. Są jednak symptomy, które wskazują na konieczność natychmiastowej wizyty u lekarza. Każdy ból kolana wymaga konsultacji specjalisty, nie można lekceważyć dolegliwości – mówi lek. Karolina Stepień, ortopeda Carolina Medical Center. Być może doktor uzna to za coś niegroźnego i problem zostanie szybko rozwiązany, niekiedy może wyciszy się samoistnie. Jednak większość dolegliwości wymaga jakiejś interwencji. Im wcześniej pacjent trafi do specjalisty, tym lepiej – wówczas daje sobie szansę na zastosowanie mniej inwazyjnej metody leczenia. Pliki do pobrania:

Po zabiegu już następnego dnia można iść do domu. Przez kilka dni nie należy obciążać stawu. Poza tym przez kilka dni po zabiegu może być konieczne branie leków przeciwbólowych. Można brać leki z grupy NLPZ tj. paracetamol czy ibuprofen. Często jednak przyjmowanie leków przeciwbólowych nie jest w ogóle konieczne.

Koślawość stawów kolanowych jest wadą kończyn dolnych, w których zostaje zaburzona ich oś. W przypadku kolan koślawych oś podudzia odchyla się względem osi uda na zewnątrz, przez co kolana ustawiają się w kształt przypominający literę X, a odstęp pomiędzy kostkami przyśrodkowymi mierzony przy zaciśniętych kolanach

Usunięcie nerki, czyli nefrektomię, wykonuje się metodą otwartą (standardową) lub laparoskopową. Wskazań do operacji jest wiele. Czas rekonwalescencji i pobytu w szpitalu zależy od stanu ogólnego chorego i gojenia się rany pooperacyjnej. Nefrektomia, czyli zabieg usunięcia nerki, może przebiegać jako operacja radykalna lub

Można wykonać punkcję różnych narządów. Do najczęściej wykonywanych punkcji należy punkcja: lędźwiowa, stawu i kolana, opłucnej, nerek, zatok, torbieli jajnika oraz w ciąży. Ze względu na to, że punkcja jest zabiegiem inwazyjnym, zawsze istnieje ryzyko powikłań. Sam zabieg trwa jednak bardzo krótko i jest raczej bezbolesny.

dr n. med. Agnieszka Tycińska. Katedra i Klinika Kardiologii. Uniwersytet Medyczny w Białymstoku. Druga, trzecia (i każda kolejna) koronarografia nie oznacza, że zabieg jest szczególnie niebezpieczny. Oczywiście oznacza to, że pacjent jest poważnie chory, ponieważ albo dochodzi do restenozy (tj. zamykania się) implantowanych stentów

^{Endoproteza kolana. Endoprotezoplastyka stawu kolanowego to inaczej wymiana stawu kolanowego lub w skrócie endoproteza kolana. Jest to operacja, podczas której pacjentowi wszczepiany jest sztuczny staw kolana. Zabieg wszczepienia stawu polega na usunięciu zniszczonych elementów stawu i zastąpieniu ich sztucznymi przy użyciu protezy}

.